PARAFIA RZYMSKOKATOLICKA
NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY CZĘSTOCHOWSKIEJ
W 2022 roku Druga Niedziela Adwentu przypada na 4 grudnia. Przybliża ona powoli wiernych do punktu kulminacyjnego tego okresu, jakim jest powtórne przyjście na świat Jezusa. Samo słowo >>Adwent<< pochodzi z łaciny i oznacza właśnie „przyjście”.
Przygotujcie drogę Panu, prostucie ścieżki dla Niego... Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże (Łk 3,4.6).
W drugą niedzielę Adwentu Kościół ukazuje nam przepiękną postać św. Jana Chrzciciela, który usłyszał głos wezwania Bożego, gdy był na pustyni. Posłuszny temu słowu, przygotowywał drogę Chrystusowi. Gromadziły się wokół niego tłumy ludzi, a on rzeczywiście przygotowywał drogę Panu, prostował ścieżki dla Niego, aby wszyscy ludzie mogli ujrzeć zbawienie. Znawcy Pisma Świętego wyjaśniają, iż na pustyni w Palestynie można zobaczyć niezliczoną ilość bardzo zawiłych i krętych ścieżek, jakie pozostawiają po sobie stada owiec, które przemieszczają się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu skromnej paszy. W kontekście więc warunków, jakie panują w Ziemi Jezusa, prostować ścieżki, to nic innego jak po prostu wykonywać ogromną pracę.
Pomyślmy jak bardzo musiał być czułym wewnętrznie św. Jan Chrzciciel, że głos Boga przeniknął go na pustyni, gdzie przygotowywał się do swojej misji, poszcząc i modląc się. To nieprawda, że na pustyni nie ma życia, bo ci, którzy mają okazję przeżyć własne rekolekcje na pustyni, opowiadają, że na pustyni jest życie, a nocna rosa dostarcza nieco wody. Prawie nagie skały jeszcze bardziej uświadamiają człowiekowi jego nędzę i potrzebę otwarcia się na Boga. W ciszy pustyni o wiele łatwiej jest usłyszeć głos Boga! Nic też dziwnego, że w IV. wieku po Chr. tysiące wyznawców Chrystusa udało się na pustynię w Egipcie, aby być bliżej Boga, dalej od rozgardiaszu świata. Nic też dziwnego, iż pochodzący z rodziny arystokratycznej Karol de Foucauld, który w latach młodzieńczych utracił wiarę, tyle lat spędził na pustyni w środkowej Algierii i na Saharze, przemieniając swoje życie w nieustanny Adwent. Jego duchowość wręcz oparta jest na idei pustyni, gdyż podkreśla ona znaczenie samotności, surowej ascezy i kontemplacji prowadzącej do zjednoczenia z Bogiem.
Adwent to czas radosnego oczekiwania na przyjście Chrystusa, to czas wzmożonej wewnętrznej pracy nad sobą, bo chrześcijaństwo to przede wszystkim pielęgnowanie człowieka wewnętrznego, a więc pielęgnowanie własnej duszy, która powinna być przeniknięta cnotami nadprzyrodzonymi: wiarą, nadzieją i miłością. I trzeba to sobie uświadomić z całą ostrością, że możemy zrozumieć siebie jedynie w odniesieniu do Boga. Bez Niego nie można również ochronić najcenniejszej ludzkiej wartości, jaką jest godność człowieka. Bóg jest najwyższym dobrem, a przecież wiemy na podstawie naszego codziennego doświadczenia, iż dobro pociąga ludzi wzwyż, natomiast zło spycha ich w dół. Bóg jest więc tym, który pragnie pociągać nas nieustannie wzwyż do dobra najwyższego, czyli do siebie samego. Dał nam to życie i pragnie, abyśmy je mieli, a kiedyś posiedli je w obfitości (zob. J 10, 11).
