HISTORIA

Treść

Z Kroniki Parafialnej... Narodziny Parafii

Biskup tarnowski Leon Wałęga dwoma oddzielnymi dekretami z 10 maja 1925 r. erygował dwie parafie równocześnie: w Nowej Jastrząbce i w Łukowej. Po ich odłączeniu od Lisiej Góry, parafia macierzysta liczyła jeszcze ok. 6400 wiernych. Miejscowością najbardziej odległą od kościoła pozostawały Stare Żukowice, liczące 1246 wiernych. Mieszkańcy Mostkówk przemierzać 10 km piaszczystą i wyboistą drogą, by móc uczestniczyć w niedzielnej i świątecznej mszy świętej. Stąd pragnienie wybudowania własnej świątyni i stworzenia samodzielnej placówki duszpasterskiej. Warto też przypomnieć, że już w ramach józefińskiej regulacji, 16 maja 1784 r. postanowiono stworzyć parafię zarówno w Żukowicach jak i w Łukowej, lecz z przyczyn bliżej nieznanych, postanowień tych nie zrealizowano. Jednak zaraz po zakończeniu I wojny światowej, parafianie z Łukowej przystąpili do budowy świątyni, którą ukończyli w 1920 r. Żukowice dały się wyprzedzić Nowej Jastrząbce i Łukowej, ale i tu na działce 0.40 ha (ofiarowanej przez rodziny Wrońskich i Cyganów) w 1928 r. wykonano betonowe fundamenty pod przyszły kościół.

       W czasie niemieckiej okupacji w Starych Żukowicach w niedzielę i święta odprawiano msze święte polowe w porze letniej, natomiast w podczas niekorzystnych warunków atmosferycznych w domu Stanisława Lisa. Ważną rolę w budowie kościoła odegrała mieszkanka Mędrzechowa, Zofia Drwal z Niejadlików, która na wiosnę 1946 r. ciężko zachorowała i sporządziła testament, w którym czytamy: „Czując się ciężko chora, lecz zupełnie zdrowa i przytomna umysłowo, zarządzam na wypadek mej śmierci swoim majątkiem jak następuje. Posiadam w gromadzie Żukowice Stare, powiat Tarnów, około 7 mórg ziemi. Wszystko razem z drzewostanem na tym gruncie się znajdującym, zapisuję na budowę kościoła rzymskokatolickiego, mającego stanąć w Żukowicach Starych. Jeżeli jednak do trzech lat, to jest do roku 1949, do miesiąca maja, nie zacznie się budowy kościoła, cały ten majątek zapisuję Janinie Niejadlikównej (nota bene siostrzenicy). W roku 1947, po pisemnym przynagleniu Sądu Grodzkiego w Dąbrowie Tarnowskiej, wysłanym do sołtysa Starych Żukowic, powstał Komitet Budowy Kościoła i zaczęto gromadzić materiał budowlany.

       W ciągu 10 lat zgromadzono 50 000 sztuk cegły, 40 ton gaszonego wapna, 20 kubików desek, odpowiednią ilość żerdzi, piasku i 8 ton Niezależnie od prac przygotowawczych budowy świątyni, utworzono prowizoryczny punkt duszpasterski. W 1950 r. budynek mieszkalny Władysława Starca, znajdujący się w sąsiedztwie placu budowy kościoła, zaadaptowano na kaplicę i poświęcono 16 paĽdziernika. Odtąd niedziele i święta kapłani z Lisiej Góry odprawiali w niej msze święte. Mimo, że było to tylko prowizorium dalekie od wszelkich standardów Domu Bożego, wszyscy byli bardzo zadowoleni i z radością przychodzili do kaplicy. Dlatego też prawdziwy dramat spowodowało pismo z Wydziału Budownictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Tarnowie z 5 kwietnia 1952, zakazujące użytkowania tego domu jako kaplicy publicznej aż do uzyskania wymaganego zezwolenia. Wierni byli rozgoryczeni. Rozpoczęły się więc gorączkowe starania przynajmniej o zawieszenie na jakiś czas zarządzania władz powiatowych. Równocześnie przygotowywano dokumenty do Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie celem uzyskania zezwolenia na zmianę przeznaczenia budynku mieszkalnego na cele kulturowe. Kaplica jednak była zamknięta przez 3 lata. Zbliżał się rok 1956 i chwilowa odwilż polityczna w kraju. Wykorzystano ją do ponownego otwarcia kaplicy, jak również do uzyskania zezwolenia na budowę kościoła na istniejących już od dłuższego czasu fundamentach.

       Dnia 1 marca 1957 r. przy kaplicy osiadł stały duszpasterz, ks. Wincenty Świerczek, dotychczasowy wikariusz w Lisiej Górze. Plebanią stał się dom zakupiony w Skrzyszowie w 1948 r. na siedzibę Gromadzkiej Rady Narodowej w Starych Żukowicach. Po paru miesiącach, 27 grudnia 1957 r. bp Jan Stepa erygował parafię NMP Częstochowskiej w Starych Żukowicach dla duchowego pożytku mieszkańców. Z chwilą formalnego zaistnienia parafii i mianowania proboszcza, rozpoczęły się przygotowania do wznoszenia murów świątyni, gdy nadejdzie wiosna 1958 r. Projekt kościoła autorstwa mgr inż. Ottona Fedaka z Myślenic został zatwierdzony przez Wojewódzki Zarząd Architektoniczno-Budowlany w Krakowie 19 grudnia 1957 r. Stymulowani radością i optymizmem parafianie przez 4 lata wytrwale pracowali przy budowie tak długo oczekiwanego Domu Bożego. 22 paĽdziernika 1961 r. odbyła się uroczystość poświęcenia, której dokonał ks. Bp Karol Pękala. W dniu poświęcenia świątyni, brakowało wieży, a wystrój wnętrza miał charakter prowizoryczny. Było jednak dużo miejsca i wygodne ławki. Już w grudniu 1961 r. odbyły się pierwsze Misje Parafialne, przeprowadzone przez Księży Sercanów z Tarnowa. W następnym roku miała miejsce pierwsza wizytacja kanoniczna, a w 1963 r. sprawiono i konsekrowano 3 dzwony, umieszczone na drewnianej dzwonnicy.

      Nie ulega wątpliwości, że wybudowanie w ciągu niespełna 4 lat niemałej świątyni przez niewielką wspólnotę parafialna Starych Żukowic w trudnych warunkach ekonomicznych końca lat pięćdziesiątych, było morderczym wysiłkiem. Wycisnął on negatywne piętno zarówno na proboszczu, jak i parafianach. Została nadszarpnięta odporność psychiczna i pasterza i jego owiec - wspólnie wytworzyli dyskomfortowy klimat w swojej lokalnej społeczności. W tej sytuacji ks. Bp Jerzy Ablewicz podjął decyzję zamianowania nowego proboszcza. 29 sierpnia 1971 r., w niedzielę Odpustu Parafialnego, przybył on w otoczeniu licznych kapłanów, razem z ks. Józefem Porembą – celebransem sumy odpustowej i nowym proboszczem. Nowy pasterz, znany już wcześniej z pięknej postawy kapłańskiej i wrodzonej gorliwości, przystąpił do dawania wspólnocie parafialnej nowych sił witalnych i ducha rodzinnej harmonii.

       W latach 1971-1975 dokonano wielu prac wykończeniowych kościoła, jak również wystroju jego wnętrza. Rozpoczęto je od budowy wieży i umieszczenia w niej trzech dzwonów na drewnianej dzwonnicy. Największy z nich „Maryja” waży 750 kg, środkowy „Stanisław” - 550 kg i najmniejszy „Józef” – 350 kg. Wystrój wnętrza zaprojektowali tarnowscy artyści rzeĽbiarze Bogdan i Anatol Drwalowie. Obecny obraz Matki Bożej Częstochowskiej, patronki parafii ofiarował ks. bp Ordynariusz Jerzy Ablewicz, dokonując jednocześnie jego poświęcenia 26 sierpnia 1972 r. W 1975 r. sprawiono nowe stacje drogi krzyżowej, które wykonali wspomniani artyści. Ukoronowaniem wszystkich prac była uroczystość konsekracji kościoła w sobotę, 30 sierpnia tego samego roku, na rozpoczęcie odpustu parafialnego. W ołtarzu wmurowano w marmurową mensę relikwie świętych męczenników Herkulana i Probusa.

       W roku 1980 po wybudowaniu w surowym stanie nowej plebani, ks. bp zamianował ks. proboszcza Józefa Porembę proboszczem i dziekanem w Dąbrowie Tarnowskiej. Na jego miejsce przybył z Bochni ks. Józef Bąba, który zamieszkał na starej plebani i przystąpił do w prac wykończeniowej nowej (stolarka, tynkowanie, wylewki, parkiety, łazienki, płytki). Czasy były niesprzyjające z powodu wprowadzenia stanu wojennego i związanych z tym trudności komunikacyjnych czy brakiem jakichkolwiek materiałów budowlanych. Po dwóch latach nastąpiła przeprowadzka na nową plebanię.

       Po wykończeniu plebani przystąpiono do prac budowlanych przy kościele. W 1986 r. wspomniani artyści wykonali korpus Pana Jezusa ukrzyżowanego, który widnieje na głównej ścianie prezbiterium nad tabernakulum i obrazem MB Częstochowskiej. Rok póĽniej zmieniono pokrycie dachowe z dachówki na blachę miedzianą. Zużyto 6,5 ton miedzi. W 1989 r. zainstalowano elektroniczny napęd dzwonów na wieży, a w 1992 r. zrobiono nowe schody do głównego wejścia.

       W 1997 r. gruntownie wzmocniono tynki wewnątrz kościoła, pomalowano kościół i położono polichromię. Jest to dzieło artysty malarza tarnowskiego Marka Niedojadły i jego firmy. W tym samym roku założono witraże okienne wykonane przez witrażystów z Grodna. Wymieniono instalację elektryczną całego kościoła oraz sprawiono nowe kinkiety i mosiężne żyrandole. W 1999 r. postawiono nowe ogrodzenie kościoła i położono kostkę brukową na placu przykościelnym. Ponadto doprowadzono gaz do kościoła i zrobiono nawiewne ogrzewanie gazowe.

       Decyzją bp. Wiktora Skworca w czerwcu 2010 r. proboszczem został zamianowany ks. mgr Adam Chmiel. Ks. Kanonik Józef Bąba odchodził na emeryturę, zostając rezydentem w parafii. Ks. A. Chmiel objął parafię kanonicznie 15 sierpnia 2010 r. w obecności ks. Dziekana oraz wielu kapłanów, szczególnie z Dekanatu Tarnów-Północ. Ks. Adam proboszczował przez 4 lata, a to co zrobił w tym czasie dla parafii można przeczytać w kronice parafialnej z lat 2010-2014. Od 12 sierpnia 2014 r. obowiązki proboszcza podejmuje pochodzący z Jodłowej, przychodzący do naszej parafii z Dębicy (par. św. Krzyża) ks. mgr Stanisław Kita. Kanoniczne przejęcie parafii nastąpiło 15 sierpnia 2014 r. w uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej, w obecność ks. Dziekana Stanisława Szałdy. Jedną z najważniejszych spraw dla nowego proboszcza ma być – wg życzenia ks. bp. Ordynariusza – wprowadzanie atmosfery miłości przede wszystkim pomiędzy kapłanami oraz dołożenie wszelkich wysiłków, by w parafii Stare Żukowice zapanowała chrześcijańska atmosfera, w której każdy będzie mógł religijnie realizować się i dążyć, by parafia rozwijała się na chwałę Bogu i ludziom.

       Z ważniejszych do tej pory wydarzeń, kiedy proboszczem jest ks. Kita są: złoty jubileusz kapłaństwa ks. Kanonika Józefa Bąby, peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego oraz relikwii św. Jana Pawła II i s. Faustyny Kowalskiej, wizytacja dekanalna przeprowadzona przez ks. bp. Stanisława Salaterskiego, rekolekcje przed peregrynacją prowadzone przez ks. Zygmunta Tokarza - Saletyna, rekolekcje wielkopostne prowadzone przez ks. Zdzisława Sochę.

Cmentarz parafialny

Ks. proboszcz Wincenty Świerczek założył w 1961 r. cmentarz parafialny. Trzydzieści lat póĽniej, w 1991 r. został on powiększony o nową działkę 60-arową i wybudowano jednolite ogrodzenie z murowanych słupków i żelaznych dranek. Na nowej działce w 1995 r. wzniesiono kaplicę cmentarną, aby służyła do celebracji mszy św. Pogrzebowych. Kaplica w katakumbach posiada chłodnię i 14 grobowców.